Η παιδική παχυσαρκία τα τελευταία χρόνια έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας σε όλο το δυτικό κόσμο και, φυσικά, στη χώρα μας. Είναι πολλοί οι λόγοι που οδηγούν τα παιδιά στην παχυσαρκία και εδώ και πολλά χρόνια γίνονται πολλές έρευνες γύρω από τις αιτίες και τους τρόπους αντιμετώπισης της.
Στην Ελλάδα επικρατεί η άποψη “παχύ παιδί-γερό παιδί”, ενώ “αδύνατο παιδί-αδύναμο παιδί”. ‘Έχουμε αναπτύξει σαν λαός ένα δυνατό κατοχικό σύνδρομο που μας κάνει πιεστικούς με τα παιδιά μας στο θέμα του φαγητού γιατί έτσι εμείς πιστεύουμε ότι γίνονται υγιή.
Φυσικά, το μόνο που καταφέρουμε είναι να δημιουργούμε παχύσαρκα παιδιά από τα πρώτα κιόλας χρόνια τους. Σύμφωνα με έρευνες, το 70% των παχύσαρκων εφήβων γίνονται παχύσαρκοι ενήλικοι με όλες τις επιπτώσεις που συνεπάγεται αυτό για την υγεία τους.
Οι στάσεις και οι πεποιθήσεις γύρω από το φαγητό δημιουργούνται στα πρώτα χρόνια της ζωής του ατόμου. Το περιβάλλον στο οποίο ζει το παιδί καθώς και η συμπεριφορά των γονέων αναπτύσσει στα παιδιά τα “μιμητικά” γονίδια. Το παιδί μιμείται δηλαδή την συμπεριφορά των γονιών ως προς το φαγητό και αποδέχεται τη παχυσαρκία ως κάτι φυσιολογικό.
Σε περιπτώσεις που οι γονείς δεν είναι παχύσαρκοι, πάλι μπορούν να συνδέσουν το φαγητό με τα συναισθήματα και να δημιουργήσουν στο παιδί λανθασμένη εικόνα. Για παράδειγμα, χρησιμοποιούν το φαγητό ως παρηγοριά, “Μη κλαις, πάρε ένα μπισκοτάκι και θα σου περάσει” . Δημιουργούμε στο παιδί μια σχέση φαγητού-συναισθήματος, άκρως αλληλένδετη, που δημιουργεί στο μέλλον όχι μόνο παχυσαρκία, αλλά και συναισθηματική υπερφαγία-βουλιμία.
Ακόμα ένα παράδειγμα είναι ότι οι γονείς χρησιμοποιούν το φαγητό ως μέσο επιβράβευσις για το παιδί “Αν είσαι καλό παιδί, θα σου πάρω παγωτό”. Το μήνυμα είναι ότι μόνο ένα καλό παιδί αξίζει λιχουδιά, τα κακά παιδάκια τρώνε μπρόκολο για τιμωρία ίσως.
Σε πολλές οικογένειες το φαγητό αποτελεί μια οικογενειακή τελετουργία όπου εκεί το φαγητό γίνεται ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε φροντίδα και αγάπη. Η μαμά αγαπάει τον μπαμπά και του βάζει τη καλύτερη μερίδα, η μαμά που αγαπάει και φροντίζει το παιδάκι το πιέζει να φάει όλο του το φαγητό, γιατί η τελευταία μπουκιά είναι δύναμη του, και ούτω καθ΄εξής.
Οφείλουμε λοιπόν, να μάθουμε στα παιδιά μας ότι το φαγητό δεν είναι μέσο κάλυψης συναισθηματικών αναγκών και θα πρέπει να σταματήσω να τρώω όταν νιώθω χορτάτος. Είναι σημαντικό να μάθουν να ξεχωρίζουν την πείνα από την όρεξη.
Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό είναι, για όλη την οικογένεια να υπάρχει σωματική δραστηριότητα και αθλητισμός. Είναι σημαντικός παράγοντας στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας αφού είναι γεγονός πλέον ότι, τα παιδιά αντιμετωπίζουν το φάσμα της πλήρους καθιστικής ζωής.